św. Juda Tadeusz

Zapoznaj się z tekstem przygotowanym przez Jana Krzemianowskiego. Całość dostępna także w wersji audio:

Jego drugie imię Tadeusz oznacza: “Odważny”. Wczytując się dodatkowo w Słowo Boże z Listu św. Judy, dochodzę do przekonania, że trudno byłoby nam znaleźć lepszego Bożego UCZNIA w naszym bieżącym temacie tygodnia.

---

“Kłopotliwy” święty 

Jego “kłopotliwość” wynika z faktu, że z jednej strony jest on patronem spraw trudnych i beznadziejnych, dzięki czemu jest niezwykle popularny w dzisiejszych “ciekawych” czasach, natomiast z drugiej strony mamy różne przekazy związane zarówno z jego męczeńską śmiercią, jak i samą tożsamością.

Niektórzy twierdzą, że określenie Juda Jakubowy (Łk 6, 16) wskazuje na to, iż jego ojcem był Jakub. Inni mówią, że Juda był bratem Jakuba (Dz 1, 13), a więc synem Kleofasa. Ta druga wersja jest bardziej rozpowszechniona w tradycji. Przedstawia ona Judę Tadeusza jako kuzyna Jezusa. i to zarówno od strony ojca (Kleofas to brat św. Józefa), jak i matki (znana z Ewangelii Maria, żona Kleofasa, to siostra Maryi).

W starych modlitwach przyzywano Jego wstawiennictwa, wypowiadając formułę: “O Święty Judo Tadeuszu, krewny Chrystusa Pana”. O Jego pokrewieństwie z Jezusem pisał też Hegezyp, żyjący w II wieku pisarz, według którego Juda miał żonę i dzieci. Gdy dowiedział się o tym cesarz rzymski Domicjan, kazał sprowadzić do siebie wnuki Judy, gdyż bał się, że jako krewni Jezusa mogą ubiegać się o władzę. Po przesłuchaniu wypuścił ich wolno, gdyż nie mieli żadnych ambicji politycznych.

Apostoł na uboczu

Juda Tadeusz jako jeden z Dwunastu towarzyszył Jezusowi, słuchał Jego nauki, widział Jego cuda. Po Zesłaniu Ducha Świętego sam zaczął nauczać i czynić cuda, jednak zawsze swoją postawą wskazując na Mistrza. Informacje o Nim zawarte w Piśmie Świętym są dość skąpe. W Ewangelii jest tylko jedno wypowiedziane przez Niego pytanie: “Panie, co sprawiło, że masz objawić się nam, a nie światu?” (J 14, 22).

Według jednej z teorii święty nie cieszył się dużą popularnością, gdyż jego imię kojarzono z Judaszem Iskariotą. Dlatego zwracano się do niego dopiero na końcu, gdy już żaden święty nie pomógł.

Z pewnością męczennik

Co do śmierci Judy Tadeusza jest wiele różniących się między sobą wersji, które mają jeden wspólny mianownik: śmierć Judy Tadeusza była męczeńska. Według apokryfu “Łacińskie męczeństwo św. Szymona i Judy” apostołowie głosili Słowo Boże w Persji w mieście Suanir. Zostali aresztowani i zażądano od nich, by złożyli ofiarę w świątyni Słońca. Odmówili, wiedząc, że zapłacą za to życiem. Przed śmiercią modlili się i wtedy przyszedł do nich anioł Pański, oznajmiając, że mogą wybrać, kto ma zginąć, ludzie zgromadzeni w pogańskiej świątyni czy oni. Apostołowie wybrali własną śmierć, aby Bóg zmiłował się nad ich prześladowcami.

Tradycja Kościoła prawosławnego podaje natomiast, że Juda po nawróceniu władcy królestwa Osroene (dzisiejsze pogranicze Turcji i Syrii) Abgara V udał się do Armenii i tam nauczał, dopóki nie został ukrzyżowany i przeszyty strzałami.
Kult Judy Tadeusza w Kościele Zachodnim ożywił się w XIV w. po objawieniach św. Brygidy, której Pan przekazał, by ludzie zwracali się do Judy z ufnością, wypraszając “za jego przyczyną i orędownictwem pomoc tym, którzy znajdują się w rozpaczliwie trudnym położeniu”.

Radykalny i odważny

W Nowym Testamencie, niemalże na samym końcu Biblii, mamy krótki List św. Judy. Autor jawi się w nim jako bezkompromisowy obrońca wiary, który nie boi się używać mocnych słów. 

Głoszenie prawdy jest jak wkładanie kija w mrowisko i wymaga wiele odwagi, ponieważ nierozerwalnie wiąże się z utratą reputacji, ostracyzmem, a nawet agresją. Dobitnie pokazują to wszyscy męczennicy. Nie zabito ich za to, że uzdrawiali i czynili cuda oraz gromadzili wokół siebie ludzi. Zabito ich za to, że głoszona przez nich prawda ukazywała ich przeciwnikom, jakoby w lustrze, ich własne ohydne oblicza. Z takiej sytuacji są 2 wyjścia: zmiana siebie, która wymaga wiele wysiłku, samozaparcia i współpracy z Bogiem, lub rozbicie lustra. 

Lustrem, które trzeba rozbić, aby uciszyć sumienie, bardzo często jest drugi człowiek. I niekoniecznie trzeba odbierać mu życie. Przecież wystarczy zerwać kontakt z kimś, kto zaburza moje status quo. A podjęcie rękawicy, czyli decyzja, że zmienię swoje paskudne oblicze, także wymaga odwagi.

Juda oznacza “Chwała Jahwe”, a Tadeusz, jak już pisałem, oznacza “Odważny”. Oba te imiona mają zapewne sporo wspólnego z tożsamością naszego nieustraszonego apostoła, który zawsze wskazywał na swojego Mistrza i odważnie głosił Ewangelię, aż do oddania życia za wiarę.

Jan Krzemianowski